فاطمه حسنی؛ عطااله خادم الرسول؛ حسین شکفته
چکیده
شور و سدیمی شدن خاکها، از جمله پدیدههای تخریب خاک محسوب میشود که ضمن کاهش کیفیت خاک بهطور فزایندهای، موجب کاهش عملکرد محصولات بهویژه در مناطق خشک و نیمهخشک میگردد. یکی از روشهای اصلاح و بهبود کیفیت خاکهای شور و سدیمی، کاربرد اصلاحکنندههای آلی همچون زغالهای زیستی (Biochars) و کمپوست است. در این پژوهش زغالزیستی حاصل ...
بیشتر
شور و سدیمی شدن خاکها، از جمله پدیدههای تخریب خاک محسوب میشود که ضمن کاهش کیفیت خاک بهطور فزایندهای، موجب کاهش عملکرد محصولات بهویژه در مناطق خشک و نیمهخشک میگردد. یکی از روشهای اصلاح و بهبود کیفیت خاکهای شور و سدیمی، کاربرد اصلاحکنندههای آلی همچون زغالهای زیستی (Biochars) و کمپوست است. در این پژوهش زغالزیستی حاصل از باگاس نیشکر، کنوکارپوس و پوست پسته (در سطوح 2 و 4 درصد وزنی) و همچنین کمپوست (در سطوح 2 و 4 درصد وزنی) و در سطوح رطوبتی (25، 50 و 70 درصد رطوبت مزرعه) بهصورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی و در 3 تکرار به خاک اعمال شد. نتایج نشان داد که تیمار 4 درصد زغال-زیستی بقایای کنوکارپوس و در سطح رطوبتی 25 درصد منجربه بیشترین کاهش جرم مخصوص ظاهری و مقاومت فروروی خاک گردید. در اثر افزدون 4 درصد زغالزیستی کنوکارپوس در سطح رطوبتی 50 درصد ظرفیت مزرعه بیشترین میزان میانگین وزنی قطر خاکدانهها بهعنوان شاخص پایداری خاکدانهها و رطوبت حدروانی بهدست آمد. همچنین افزودن تیمار 4 درصدی بقایای کنوکارپوس در سطح رطوبتی 70 درصد ظرفیت مزرعه به خاک سبب افزایش رطوبت حد خمیری شد. این پژوهش نشان دادکه کاربرد زغالهایزیستی و کمپوست بهعنوان اصلاحکنندههایی مناسب جهت بهبود ویژگیهای فیزیکی و مکانیکی خاکهای شور و سدیمی محسوب میشوند. بر اساس نتایج این پژوهش زغالزیستی بقایای کنوکارپوس، بیشترین تأثیر را بر روی ویژگیهای فیزیکی و مکانیکی خاکهای شوروسدیمی منطقهی مطالعاتی نشان داد. بدین ترتیب میتوان از این اصلاحکنندهی آلی بهعنوان یک تیمار اثربخش در راستای تحقق اهداف مدیریت بقایای آلی استفاده نمود.